नसोच्नु यो कुनै दिगो दुश्मनी हो ।
म डेरावाल हुँ र ऊ घरधनी हो ।
बाली नसप्रिंदा अरूलाई सराप्छौ,
जस्तो खेती गर्यौ त्यस्तै उब्जनी हो ।
सबेरै उठेर करायो एक पागल,
यार ! सपनी भनेको सपनी हो ।
जिन्दगी परिकारको थाली मानौं,
दुःख खाना हो अनि सुख चटनी हो ।
कति फरक पार्छ सोचाईले नि यहाँ,
कि यो फगत माटो कि यै जननी हो ।
भरिन नमानेको हो जब थैलीले प्वाल पायो ।
बिचरा त्यो दैवले बित्थामै अवगाल पायो ।
धेरै पछि चम्किलो देखियो उसको अनुहार,
शायद वर्षौं पहिले हराएको रुमाल पायो ।
उसले बडो मेहनतले हजूरको भकारी भर्यो,
बिडम्बना उपहारमा आफैले अनिकाल पायो ।
शहरमा हुर्किएको मान्छे गाउँलाई यसरी हेर्छ,
लाग्छ कि विज्ञानको विध्यार्थीले कंकाल पायो ।
भाग्यमानी भन्नु हुन्छ कि अभागी भन्नुहुन्छ ?
यौटा भोकाएको बालकले चाँदीको थाल पायो ।
अघाएको बेलामा कसले रोटी सम्झिन्छ ?
भोको पेटले पो अन्न हरेक चोटि सम्झिन्छ ।
हरिया फाँट सालघारी देख्नै हुन्न कहीँ,
यो मनले तल्कोट सम्झिन्छ डोटी सम्झिन्छ ।
बिसेक नहुने यौटा रोग छ हरेक मान्छेमा,
आफू उच्च र अरू तल्लो कोटि सम्झिन्छ ।
हामी आफ्नै सम्झिन्छौं सत्तामा हुनेलाई,
छिमेकी नि उसलाई आफ्नै गोटी सम्झिन्छ ।
एक्लो ज्यान भन्दथ्यो, भट्टी ल्याएको छु,
हेर्नुछ पिउँदा पिउँदै, कति ओटी सम्झिन्छ ।